Een blog schrijven is niet moeilijk, maar een geschikt onderwerp vinden, dat is wat anders. Gelukkig kan een mens zich af en toe eens stevig laten inspireren.

Eén van mijn favoriete blogs is die van Katrien Cattoor. Haast u erheen.  Veel food for thought.

Altijd smullen, de lectuur van Katrien’s blog. Behalve dit keer, want vandaag ging Katrien’s Blog over vermageren. Een gewichtig onderwerp. Vaak ook een pijnlijk onderwerp, want op je gewicht letten, dat is niet evident. De verleiding loert om de hoek. Altijd en overal.

Zoals de Katholieke lezers onder ons dat vroeger ingeprent kregen: de wil is sterk, maar het vlees is zwak (Mattheus 26:41).

Dit had dan trouwens niet alleen betrekking op gezonde voeding, maar dat is een ander onderwerp.

Gewicht is natuurlijk een belangrijk, voor je gezondheid in het algemeen, en ook voor de liefhebber van de snellere eindtijd. We lezen het – nogal plastisch uitgedrukt – in Runner’s World als volgt:

“Anyone who cares how fast they’re running, should consider their weight as part of their overall training strategy. (…) Running is really just a form of jumping. You can’t move forward without moving up, and the more you have to lift against gravity, the more energy it requires.”

Deze nogal lange zin:

“As a general rule, runners move most efficiently when they’re at the low end of what’s considered a healthy body mass and body-fat percentage”

betekent dus eenvoudig gezegd dat je toch best een beetje scherp staat, als je goede tijden wil neerzetten.

Maar wat is dan “scherp”, dan?  Een studie uit 2014 bracht de link in kaart tussen (erg goede) marathonlopers & hun BMI.

Wat bleek toen?

U mag eens raden.

De gewenste range is tussen BMI 19 en BMI 20.5.

Nou. Ik bespaar u de details, maar het zou een draconisch & ultra-Katholiek dieet vergen om mij tot BMI 19 te doen afdalen. Onmogelijk, als u het mij vraagt.  Ik heb ook enkele andere tools geprobeerd die in het artikel worden aangeraden, en idem dito: om dergelijke “ideale” race-gewichten te behalen, zou er wel een héél lange weg af te leggen zijn, dat lijkt me maar weinig realistisch.

Dat perfecte (race)-gewicht is in de realiteit dus lastig te bepalen aan de hand van theoretische tools en eenvoudige vuistegels, want het is afhankelijk van velerlei factoren (lichaamsbouw, etc.).

Iets mooier verwoord:

“Finding your ideal race weight — the healthy weight at which you really perform your best — takes some time. You can’t predict your optimal race weight beforehand. You can move toward a goal, and when you have the race of your life, you weigh yourself, and there you have it.”

En een té sterke focus op gewichtsverlies is wellicht nog schadelijker, dan toch maar enkele pondjes extra mee te zeulen? :

“Many runners could benefit from shedding a few pounds — but only if they have excess weight to lose, and only if it’s done in a way that supplements their training, rather than sabotaging it. Well-fueled athletes will perform well, and well-fueled means something different for every person. Losing weight isn’t a good idea for all runners. The threat of falling below the point at which you race your best is real“

De gulden middenweg dus? Genieten van het leven en van lekker eten, en misschien proberen onthouden dat gezond eten ook lekker eten kan betekenen.

Om Katholiek te eindigen, met diezelfde Mattheus 26:41: “Waakt en bidt, dat gij niet in verzoeking komt”.

Voilà.

Zondigen mag, maar met mate. En vooral niet vergeten biechten, nadien!

Sportieve groeten,

Peter