Tijdens een brainstormsessie bij de Marathon van Gent, zullen de organisatoren misschien geopperd hebben, “En als we nu eens een kleine maar fijne parcoursverkenning organiseerden?”.

De meest kritische van het gezelschap zal dan misschien tegengesputterd hebben, “Oei, daar komt toch geen volk op af? En al zeker niet in juli, als iedereen op vakantie is vertrokken?”

Nou, die kritische stem heeft dan mooi ongelijk gekregen. Even ben ik beginnen tellen, maar bij 150 zijn we gestopt. Wat een grote groep enthousiaste lopers, was me dat! Ik zag er veel bekenden terug, en en cours de route, leerde ik – al hardlopend – ook nieuwe loopmaatjes kennen.

Tussen haakjes, voor ik het vergeet: als u zich bij deze blog niet veel kan voorstellen, visueel gezien, wel, er werd een prachtig filmpje gemaakt.

Oh, en eindelijk, eindelijk, eindelijk, zag ik Delphine eens in het echt. Een aangename kennismaking met deze sportieve jongedame!

(Foto’s: allemaal van Peter.)

Vlak voor de start maakte ik ook even een praatje met een jongeman in basketbal-outfit.

“Ik ben basketballer”, zei hij. “Dat vermoedde ik al”, repliceerde ik. “Je weet toch dat we 21 km gaan lopen hé?”, vroeg ik, voor alle zekerheid. Want misverstanden, daar is niemand bij gebaat. “Ja, dat weet ik, we gaan 21 km lopen. Maar daarna ga ik toch lekker basketballen”.

Dat vond ik prima. Wij dragen de ruimdenkendheid hoog in het vaandel. Als basketballers graag hardlopen, dan kunnen wij dat alleen maar toejuichen. Zo lang niemand verwacht dat ik ga basketballen, hoor je mij niet piepen.

’t Was dus tiptop in orde. Er werden mooie t-shirts voorzien, er was sportdrank voor de dorstigen en sportrepen voor de hongerigen, en dat allemaal voor het ronde bedrag van 0 euro.

Na de groepsfoto gingen we van start, in drie groepjes.

NMBS-gewijs, stipt op tijd.

Een tijd geleden hadden Kathelijne en mezelf het parcours al eens verkend (“Op verkenning”), dus het werd een blij weerzien, met dit prachtige parcours.

Zo mooi, dwars door het groen, in Gent. Er werd onderweg heel wat afgekwebbeld, dat kan u zich wel voorstellen. Zoveel lopers bij elkaar, er viel heel wat te vertellen. Iemand sprak me vriendelijk aan, maar ik verstond er niets van. “English? Français? Deutsch?”, probeerde ik. Dat heb je natuurlijk, in zo’n groot en internationaal gezelschap, dacht ik. Echter, het bleek om een hardloper uit Groot-Gent te gaan, met een redelijk extreem doorgedreven accent. Daar verstond ik geen jota van. Maar goed, de taal van de hardlopers is universeel en het nakende gevaar voor een paaltje, dat kan je nog het beste van al gewoon met een enthousiaste armbeweging aanduiden.

Vooraan in onze groep waren er een paar rappe meneren aan de gang, en ook een rappe jongedame, ene Sarah. Amai. Af en toe moesten de begeleiders par vélo vragen om het tempo te laten zakken. Hardlopers, hou die in bedwang.

Eén keertje was het wél OK om een snedige versnelling te plaatsen. Immers, er vloog een buizerd rakelings bovens ons hoofd.

Zoef! Mijn hart stond stil. En vlak daarna, nog eens. Zoef! Die buizerd had het niet zo begrepen op hardlopers, leek het.

Was ik maar basketballer geworden, dacht ik bijna, die spelen veilig indoors. Nu ja, je zal het altijd zien: aan alles had ik gedacht, behalve aan m’n anti-buizerdpetje, dat had ik niet bij me.

’t Was een mooie verkenning, en nu had ik de kans om ook eens met de enige echte marathon man Stefaan Engels te praten.

Halverwege zei ik: “Stefaan, ik heb dorst”.

Dat bleek dan brute pech, want we waren voorbij de bevoorrading gelopen.

Zonder ons te bevoorraden, welteverstaan.

En we gingen niet terugkeren om eens te drinken, begreep ik. Nu, tegen iemand die 1.000 marathons heeft gelopen, ga je natuurlijk niet kleinzerig lopen doen, dat spreekt voor zich. Aldus vervolgden wij gezwind maar dorstig het parcours.

21 mooie kilometers, me dunkt. Zoals Robby het omschreef:

“Zwaarte van het parcours? Er zitten pittige stukken in, in de vorm van enkele bruggen en tunnels en een paar honderd meter op een begrasde wegel en wegel met gras en kassei. Zeker niet om schrik van te hebben, maar wel om rekening mee te houden als je voor een snelheidspr wil gaan op D-day. Het parcours is zeer mooi en afwisselend van uitzicht. Achter iedere bocht is wel iets anders te zien. Een aanrader? YOU BET!”

Dat zou ik zelf niet beter kunnen verwoorden, dus dat gaan we ook niet proberen.

Nadien nog even nagepraat, en zo liep de verkenning naar z’n einde. Gewoonlijk eindigen blogs als deze met “Moe maar tevreden keerden wij huiswaarts”, maar dat was niet zo. Immers, het werd stilaan tijd voor een streepje romantiek.

Aldus stapten wij gezwind in de auto, en ging het richting Brugge. Het Venetië van het Noorden. Maar zonder zo’n mooie natuurmarathon 🙂

Ziezo.

Nu is het aan u!

Hebt u deelgenomen aan de parcoursverkenning? Wat vond u er van ?

Met sportieve groeten,

Peter