Beste lezers, de Midwinter Apeldoorn (25 km) kwam er aan, en wat was ik nerveus.

Alsof er een Olympische medaille op het spel stond!

Wie dezer dagen – toevallig – bezig zou zijn met het ontwerpen van een reusachtig groot standbeeld, en wie daar nog geen geschikte naam voor vond, hij of zij mag de beitel ter hand nemen, en vermelden als volgt:

“Opgedragen aan Kathelijne Verboomen. Voor haar bovenmenselijke engelengeduld”.

Wij geven het toe: er viel geen land te bezeilen met mij. Een en al zenuwen. Gespannen. Alsof er weet-ik-veel-wat vanaf hing. Nu ja, de laatste trainingen waren niet veel soeps, om het nog zacht uit te drukken, en dan gaat een mens toch aan zichzelf twijfelen. Niet?

Een en al chagrijn dus.

Enfin, wat zondagochtend dan weer wél plots goed ging was het ontbijt.

Wat een heerlijk ontbijt, bood het hotel aan.

Met van die dikke witte boterhammen.

Dik, omdat ik ze zelf mocht snijden.

En wit, omdat het feest was. Normaliter eet ik bruin brood, maar Benny had mij na de vorige race – waar m’n ontbijt zwaar op de maag had gelegen – uitgelegd dat je de ochtend voor een wedstrijd best wel eens wit brood mag eten, dat verteert namelijk gemakkelijk.

Een zoete en hemelse zonde, het smaakte héérlijk.

Enfin. Voor we het goed en wel beseften, stonden we aan de start.

We vroegen of Kathelijne mocht meefietsen.

Neen! Dat mocht in géén geval.

Echt nérgens?

Neen, dat mocht écht nergens.

Overal ten strengste verboden.

Ik wou de discussie nog aanvatten, maar het startschot naderde.

Ik mocht in vak A starten. Tussen de elite-renners. Wat een bijzondere ervaring.

Van de weeromstuit voelde ik me ook een beetje elite-renner.

Aldus vroeg ik aan een schriel, er breekbaar uitziend mannetje, “En, in welke tijd denk jij onder de douche te staan ?”, maar hij bekeek me schamper, en hij ging helemaal op in z’n trance-achtige wedstrijd-concentratie.

“OK, moge de beste winnen”, rondde ik het gesprek maar af.

“Pàng!!”

Dat was het startschot.

De eerste 5 kilometers waren “OK”, maar niet fantastisch.

Echter, wat bleek? Kathelijne mocht en kon bijna overal meefietsen!

Zàlig!

Dat deed ontzettend veel deugd. 

Veel konden we niet praten, maar af en toe stak ik m’n duim omhoog, ten teken dat het goed ging.

Kilometer na kilometer ging het beter, en ik raakte helemaal in de flow, zoals ze dat zeggen. Keer op keer kon ik lopers voor me inhalen, toen we halverwege waren, liep ik de kilometers aan 4:08 à 4:11 per kilometer.

Héérlijk. En het ging steeds beter. Zo vaak moest ik denken aan de (bijzonder goede!) blog van Bart Baeyens (aka Speelse Bever) over het betere heupenwerk. U leest ‘m hier.

Dat klopt toch wel, dacht  ik! Lopen is eigenlijk minder een kwestie van sterke kuiten, want die raken zowieso toch snel overbelast.

Om over de achillespezen nog maar te zwijgen: als ik daar nog maar naar kijk, dan voelen ze zich al overbelast.

Neen, de kracht komt dus uit een stevige “core” (buik, rug, romp) en sterke billen.

De laatste weken had ik netjes geoefend, en dat voelde ik nu duidelijk.

De laatste kilometers leken wel een regelrechte runner’s high.

Wat die runner’s high precies is, laat zich maar moeilijk omschrijven, maar dit kwam verdorie dicht in de buurt!

Heerlijk. Alle remmen los. Ik voelde amper nog het asfalt onder m’n voeten! Wat zeker hielp was de natuur. De Veluwe. Wat is dat een mooie omgeving om te lopen, het ene prachtige landschap ontplooit zich na het andere …!

En zo geschiedde: de laatste kilometers liep ik … in 4:05, in 3:57, in 3:50, in 3:57 … en de laatste kilometer was in 3:52! Helemaal voluit, dus.

Wat een fijn gevoel om zo te eindigen.

Ten opzichte van vorig jaar (1u50) was dit vijf minuten sneller (1u45), en dat resulteerde in de 123ste plaats.

Aldus, helemaal chill & relaxed aangekomen, er viel weer te praten met me 🙂

En toen was het tijd om kennis te maken met René, een van de medebloggers bij RunBloggersRun.

Wij spraken af in een établissement met de uitermate geschikte naam: “De Graaf van Vlaanderen”.

En nu laat ik het hélemaal aan uw verbeelding over welk onderwerp wij het uitgebreid gehad hebben, daar in de Graaf van Vlaanderen ? 🙂

Voilà. Wat een pareltje, was dit. Met warme dank aan de prachtige organisatie van dit event, en de meer dan 400 vrijwilligers!

Wij beginnen alvast af te tellen naar de 2018 editie! 🙂

Met sportieve groeten,

Peter